Πριν αρκετά χρόνια καθώς έβλεπα μια ταινία του Αγγελόπουλου μου έκανε εντύπωση μία φράση που είχε ξεχωρίσει μέσα μου για αρκετό καιρό. "Πόσα σύνορα πρέπει να περάσει κανείς για να νιώσει σπίτι του?"
Τραβώντας μια τζούρα καφέ και σβήνοντας το τσιγάρο για κάποιο λόγο αυτή η φράση μεταμορφώθηκε στο "Πόσα κουτιά πρέπει να ανοίξει κανείς για να είναι ελεύθερος? "
κουτιά μέσα και έξω! Αναρωτιέμαι, πόσα ακόμη ? Κουτιά μεγάλα, κουτάκια μικρά κουτάκια σε διάφορα σχήματα και χρώματα αλλά πόσα χρειάζεται ένας άνθρωπος για να κλείσει να κλειδαμπαρώσει καλά εκεί μέσα το είναι του ? Εκτός από αυτά τα κακά κουτάκια που έχουμε μέσα μας και κλειδώνουμε συναισθήματα κάθε φορά πόσα άλλα γύρω μας?
Πόσα πια να σπαταλίσουμε για αυτά τα κουτιά ? Ένα μεγάλο κουτί για να μείνουμε, ένα πιο μικρό για να κινηθούμε ένα ακόμη για να βλέπουμε άλλους μέσα στα δικά τους κουτιά ένα για εδώ ένα για εκεί ένα ένα ένα…
Τουλάχιστον αισθανόμαστε άνετα γιατί τους βάζουμε χρώματα τους δίνουμε σχήματα για να δουλέψει πιο ωραία όλη αυτή η απάτη.
Γιατί όμως έχουμε ανάγκη για τόσα κουτιά ? είναι γιατί δεν μπορούμε αλλού να στεγάσουμε τους φόβους μας? η επειδή εκεί προσπαθούμε να στριμώξουμε το ατελείωτο εγώ μας? αν άραγε ποτέ μπορέσουμε να βγούμε από όλα αυτά τα κουτιά θα είμαστε ελεύθεροι ? μήπως η ελευθερία είναι ένα προνόμιο της μοναξιάς και μόνο αυτής ή ακόμη και του θανάτου?
διότι σκέψου αν μπορείς… έτσι μεγάλωσες έτσι έμαθες.. γεννήθηκες σε ένα έτοιμο κουτί φτιαγμένο και ραμμένο στα μέτρα σου. Να σαν αυτό που θα μπεις μόλις πεθάνεις, ένα κοινωνικό κουτί που κάθε εκατοστό του ήταν είναι και θα είναι προκαθορισμένο που όσο και αν θες να βγεις από αυτό το μόνο που μπορείς να καταφέρεις είναι απλά από ανάσκελα να γυρίσεις μπρούμυτα.
Για ποία ελευθερία ιδεών και σκέψεων λέμε? είσαι γεννημένος καταδικασμένος να σκέφτεσαι να υπάρχεις και να ζεις αναπαυτικά μέσα στο τόσο καλά φτιαγμένο νεκροκρέβατο σου. Ίσως ο θάνατος να είναι η μόνη ελευθερία της σκέψης γιατί όσα κουτιά και αν νομίζεις ότι άνοιξες πάντα θα υπάρχει ένα ακόμη αυτό το μεγάλο το τεράστιο της κοινωνίας της οποίας είσαι και, ότι και να κάνεις όσο ξεχωριστός και να νιώθεις, θα είσαι μέλος.
Και ακούς για ελευθερία και φοβάσαι την χούντα… Ελευθερία δεν είναι το να μπορείς να πεις η όχι την γνώμη σου αυτό είναι το λιγότερο, ελευθερία είναι να μπορείς να σκεφτείς χωρίς περιορισμούς, χωρίς κουτάκια, και από τη στιγμή που ζεις για τα υλικά κουτιά δεν έχεις ελπίδα να ξεφύγεις ούτε από τα πνευματικά. Και όσο αναζητείς όμοιους σου να μοιραστείτε τα ίδια ιδεολογικά και φυσικά κουτιά δεν υπάρχει ελπίδα. Μην φοβάσαι την χούντα το κοινωνικό κουτί είναι ήδη ο στρατηγός του μυαλού σου. Το ελευθερία η θάνατος μάλλον θα έπρεπε να γίνει ελευθερία στο θάνατο, και όλο αυτό δεν είναι καθόλου πεσιμιστικό ούτε αρνητικό είναι μια προσπάθεια ανάδειξης μιας μπερδεμένης σιχαμένης σκέψης που ξεχειλίζει από ένα σάπιο κουτάκι κάπου μέσα μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου