Πόσα κουτία πρέπει να ανοίξει κανείς για να είναι ελεύθερος?

Πριν αρκετά χρόνια καθώς έβλεπα μια ταινία του Αγγελόπουλου μου έκανε εντύπωση μία φράση που είχε ξεχωρίσει μέσα μου για αρκετό καιρό. "Πόσα σύνορα πρέπει να περάσει κανείς για να νιώσει σπίτι του?"

Τραβώντας μια τζούρα καφέ και σβήνοντας το τσιγάρο για κάποιο λόγο αυτή η φράση μεταμορφώθηκε στο "Πόσα κουτιά πρέπει να ανοίξει κανείς για να είναι ελεύθερος? "

μακάρι να ήταν δις.... (το εξαμαρτείν)

Πάει καιρός, σχεδόν ξέχασα πως το έκανα όχι ότι δεν είχα την ανάγκη απλά δεν.... εναύσματα πολλά ίσως να ήμουν καλά... ίσως να πίστευα ότι ήμουν καλά ποιος ξέρει.. ίσως το επόμενο τσιγάρο συντροφιά με το λίγο ουίσκι στον πάτο του ποτηριού τα πουν καλύτερα από εμένα. 
Εν αρχή είν το λάθος.

πρεζόνι πούστης και αριστερός έλεγε ο παππούς μου....

ντελίριο παραλήρημα επιτέλους επιτέλους σώθηκε η Ελλάς ! πιάσαμε τους κακούς,πιάσαμε τους κακούς!!!! ανοίξτε τις  πόρτες λιώστε κλειδιά και κλειδαριές λιώστε τα όπλα δεν χρειάζονται πια !!!! τους πιάσαμε ρέέέε !!!!! ΌΛΟΥΣ μα ΌΛΟΥΣ, υπεύθυνους για την τραγωδία της Ελλάδος εδώ και μια 5 ετία... τέλος τα μνημόνια τέλος η κρίση τέλος ... από αύριο θα οδηγούμε όλοι τα cayene μας με τέρμα το γκάζι στις 7.000 στροφές ο espresso μας θα είναι μόνο κοπι λουβακ και όλοι θα  κυκλοφορούμε φυσικά με αι φοουν πέντε ες γιατί το πέντε ση είναι για φτωχούς!!!! (φάτε τη σκόνη μας κουφάλες αμερικανάκια ) !!!!

πόση ειλικρίνια αντέχει ο ανθρώπινος λογισμός και εγωισμός?

καθήμενος το λοιπον στο μπαλκόνι την πιο ζεστή μέρα του καλοκαιριού κοιτώντας επίμονα το φανάρι απέναντι να αναβοσβήνει και να σιγοσβίνω από την ζεστή όπως σιγοσβίνει το τσιγάρο στο τασάκι μετά από μια μακροσιρτη τζούρα, σκέφτομαι .....
οταν ημουν μικρος η μάνα μου, μου έλεγε να είμαι ειλικρίνης και να λέω πάντα την αλήθεια, κάπου εκεί στα 16 μια φίλη  επίσης μου είχε πει, ότι να λες πάντα την αλήθεια και δν έχεις να φοβηθείς τίποτα...

σαν τις αμαρτημένες πόρνες στα ιεροσόλυμα.....

έχω γράψει για την σάπια φυλακή του lifestyle εχω γράψει για την κοινωνία για πανεπιστήμια για γονεους και παιδιά, φυλακισμένους λευτερους για αντιθέσεις και ίντριγκες νομίζω ήρθε η ώρα να γράψω και για τους μωρούς...
στην υγεία τους λοιπόν το επόμενο τσιγάρο ...
ξαπλωμένος το λοιπόν μετά από μια γεμάτη μέρα, γεμάτη με εικόνες, αισθήματα και σκέψεις, ακουμπώντας για μια ακόμη φορά γεμάτος πάθος το πληκτρολόγιο να μοιραστώ τα μέσα μου ....
απόψε ξέρω... απόψε ξέρω τι θέλω να πω, ξέρω πως αισθάνομαι και ίσως αυτό το κάνει πιο δύσκολο στην έκφραση....
μετά από μια όμορφη βόλτα στο κέντρο της αθήνας περπατώντας κάτω και γύρω από την ακρόπολη, στα στενάκια από το μοναστηράκι μέχρι την αεροπαγίτου και την πλάκα, ως άλλος ξένος στον τόπου του, κατέληξα κάποια στιγμή κάπως ασύνιδητα και ακοπιαστά αλλά και μαγεμένος από την ομορφιά και την λάμψη αυτής της πλευράς της πόλης σε μια άλλη ....

θλιβερή ξεθωριασμένη άχρωμη φωτοτυπία....

πάνε 3 μηνες από την τελευταία φορά που ακούμπησα ηδονικά το πληκτρολόγιο μου για να εκφράσω, να βρίσω, να κατακρίνω η να με κορόιδεψω.. να κορόιδεψω  τον εαυτό μου  ότι κάτι κάνω για αυτόν εδώ το κόσμο και πως ? πατώντας 10 κουμπάκια και αραδιάζοντας ένα σωρό λογικούς παραλογισμούς, διότι ποιος είναι πιο σώφρων από έναν τρελό μέσα στην τρέλα του ?... από την άλλη τι άλλο μπορείς να κανείς? ο hemingway είχε πει ότι αυτό που μπορείς να κανείς είναι να κάτσεις σε  μια γραφομηχανή και να αιμοραγήσεις .... και αναρωτιέμαι να αιμοραγήσεις πόσο ψυχικά ? διότι η σωματική αιμοραγία περνάει με δύο γάζες ...

σαν πουτάνα τελευταίας διαλογής

πόση ανθρωπιά, εξυπνάδα, ταλέντο, εγωισμό, ξεροκεφαλιά η οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό  μπορεί να χωρέσει ένας αριθμός? ένα χαρτί η ακόμη και ένα βιβλίο ολόκληρο ? ποιος είναι αυτός ο μαγικός αριθμός που θα μπορούσε ένα χαρακτηρίσει εσένα εμένα η τον άλλον ?

θίασος: η ανθρωπότητα ....

και λεγόμαστε άνθρωποι με μυαλό και καρδιά και πετάμε τους γέρους και πετάμε παιδιά... λέει ο κώστας χατζής σε ένα από τα τραγούδια του ... 
ακούγοντας το τραγούδι αυτό, στρίβοντας ένα ακόμη τσιγάρο για αυτό το βράδυ συλογίζομαι, αναρωτιέμαι και απορώ .....

και το χειρότερο είναι ότι τελειώνουν μέσα ... χωρίς καμία ηθική προφύλαξη κολλάμε όλα τα ανήθικα μιντιακός μεταδιδόμενα νοσήματα...

καιρό έχω να γράψω μιας και αυτό χρειάζεται κακή διάθεση, για τα τεκτονόμενα, αγανάκτηση, για την πατρίδα  και ελπίδα. Eλπίδα για το αν αυτό που θα γράψεις θα βοηθήσει η θα αλλάξει έστω έναν σκατένιο ανθρώπινο εγκέφαλο. Ανάβοντας ένα τσιγάρο συλογίζομαι, αναρωτιέμαι και μισώ, ίσως να φτιάχνομαι και λιγάκι που τουλάχιστον μπορώ να σκεφτώ....

βλέποντας τι συμβαίνει τον τελευταίο καιρό ανοίγω που και που το χαζοκούτι να " ενημερωθώ ", να μην είμαι και τέλειος εκτώς γεγονότων... αλλά κάθε φορά, κάθε μα κάθε φορά μέσα στο πρώτο δεκάλεπτο ήδη τσούζει ο κώλος μου.

μαλακίες γονέων.......

μετά από μια εβδομάδα γεμάτη από το πρωί μέχρι το βράδυ με νούμερα και γράμματα ήρθε επιτέλους η παρασκευή .. αλλά σήμερα είναι μια ξεχωριστή παρασκευή για διάφορους λόγους ... ο πρώτος είναι ότι θα γυρίσω πάλι πίσω στην ελλάδα που τόσο αγαπάμε να μισούμε ... οι υπόλοιποι είναι ότι ξεμπέρδεψα και έχω χρόνο να ασχοληθώ να σκεφτώ και να κάνω πράγματα που εγώ θέλω ... but this is non of your bussines !
στρίβω ένα τσιγάρο όπως κάθε βράδυ άλλωστε, η μουσικούλα χαμηλά να παίζει να γεμίζει το δωμάτιο που σε λίγο θα μείνει άδειο και το μυαλό καθαρό και θολωμένο ταυτόχρονα.
βλέποντας διάφορες εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης κάπου άκουσα ότι από την δημιουργεία του ελληνικού κράτους έχουμε ψηφίσει για 28 διαφορετικούς πρωθυπουργούς εκ των οποίων οι 23 είναι δια της κληρονομικής διαδοχής ... 23!