μακάρι να ήταν δις.... (το εξαμαρτείν)

Πάει καιρός, σχεδόν ξέχασα πως το έκανα όχι ότι δεν είχα την ανάγκη απλά δεν.... εναύσματα πολλά ίσως να ήμουν καλά... ίσως να πίστευα ότι ήμουν καλά ποιος ξέρει.. ίσως το επόμενο τσιγάρο συντροφιά με το λίγο ουίσκι στον πάτο του ποτηριού τα πουν καλύτερα από εμένα. 
Εν αρχή είν το λάθος.
λάθος η εποχή ,σίγουρα, που ξεκίνησαν όλα, δύσκολοι καιροί για ρομαντικούς βλέπεις. δεν ξέρω τι βλέπεις εσύ ρομαντικό, αλλά για εμένα δεν είναι ούτε τα αρκουδάκια ούτε τα λουλούδια, είναι οι κινήσεις είναι ο άνθρωπος είναι το σύνολο των σκέψεων πριν κοιμηθείς και όταν ξυπνάς. είναι να προσπαθείς για το σήμερα και πόσο μάλλον για το αύριο για έναν άνθρωπο για ένα χαμόγελο για δύο μάτια. αλλά τι λέω ο μωρός.. σε πια κοινωνία, σε πια εποχή όλα αυτά ? σήμερα??? και εγώ μιλάω και για αύριο.... ? ...
Το εφαλτήριο για τον σημερινό παροξυσμό μου ήταν μια συζήτηση κάποιων φίλων περί σχέσεων και η διάρκεια όπως και η σοβαρότητα αυτών. ναι σοβαρότητα είπα και μην γελάτε... για κάποιο ανεξήγητο λόγο μου ήρθαν στο μυαλό πολλά πράγματα αλλά πιο έντονο ήταν μια μοναχά λέξη... ΧΈΡΙΑ... όπως είπε η Καίτη (Γκρέυ) "τα ξένα χέρια είναι μαχαίρια" και ακολούθησε ο μεγάλος Θανάσης (Βέγγος) λέγοντας 'Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν. Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις.' Για αυτά τα χέρια το λοιπόν ο αποψινός ο λόγος. 
Που να αρχίσω και που να τελειώσω άραγε? σκέψεις και συναισθήματα ένα.. μια άμορφη σκοτεινή ακανόνιστη μάζα που περιστρέφετε με ταχύτητα και η στροφορμή ξερνάει ένα ένα τα κομμάτια που της περισσεύουν. Μαχαίρια λοιπόν τα χέρια και προφανώς τα περισσότερα είναι και ξένα.. πόσες φορές να κοπείς πόσες φορές να γιάνεις, πόσες να πληγωθείς πόσες να σωθείς. μπορεί να μην μένουν οι πληγές μένουν όμως οι ουλές και όταν αλλάζει ο καιρός τις νιώθεις όπως πρώτα. νωπές και το αίμα να κυλά ζεστό όπως πρώτα. 
Σίγουρα είναι επιλογές... αλλά ποιανού ? κάθε άλλο παρά προσωπικές τολμώ να πω, και εξηγούμαι... ορυμαγδός από απόψεις καταιγισμός από παροτρύνσεις όλοι ξέρουν το μυστικό της ευτυχίας και κανένας δεν χαμογελά. Η μάνα μου η μάνα σου ο μπάρμπας από το χωριό και η θεία από την πόλη οι "φίλοι" σου και κυρίως η α(νΥχτό)μυαλη κοινωνία. Μια κοινωνία που μετά τον ΈΝΑΝ έρχεται ο επόμενος και η επόμενη και ο επόμενος και η επόμενη και ο επόμενος και η επόμενη και και και και και............ Γιατί να πολεμήσεις γιατί να γίνεις καλύτερος γιατί να προσπαθήσεις καν ? Σε όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε... τι ωραία που περνάει έτσι η ζωή... εύκολα αβίαστα... και έτσι πετάμε στο δρόμο την ζωή έτσι εύκολα και αβίαστα .. την κάνουμε του δρόμου... 
ΠΌΡΝΕΣ ναι ΠΌΡΝΕΣ ήταν η δεύτερη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό καθώς παρακολουθούσα σιωπηλά την συζήτηση ... έτσι γίναμε εκεί καταντήσαμε ένα ατελείωτος δρόμος με κόκκινα φωτάκια όπου οι άντρες δεν χρειάζεται να προσπαθούν γιατί είναι εύκολο υπάρχουν τόσες εκεί έξω.. αλί σε αυτούς τους βλάκες τους ρομαντικούς... ΠΟΡΝΕΣ και για τις γυναίκες που συμπεριφέρονται έτσι που ντύνονται έτσι που μιλάνε έτσι και που αφήνουν τους άντρες να τους συμπεριφέρονται έτσι κανένας σεβασμός καμία προσπάθεια κανένα βήμα μπρος... τα πάντα δρόμος... και καλά μαντέψατε... γεμάτος κόκκινα λαμπάκια... δρόμος...
Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω ρε μεγάλε θα μου πείτε και με το δίκιο σας... και εγώ σαν περί πολλών αμαρτιών περιπεσών ανήρ σας γράφω και απόψε όπως πάντα άλλωστε και παραθέτω πάντα και αναγνωρίζω τα δικά μου λάθη. Δεν κάνω τον άγιο αλλά τον μαθημένο, μαθημένο μέσα από πολλαπλά χαστούκια και μέσα από την χαζομάρα διότι το δις εξαμαρτείν... και μακάρι να ήταν δις.... 
Πολλά τα εξαμαρτείν πολλά και τα μαχαίρια. Και οι πληγές εκεί ο νταβατζής σου. Ο νταβατζής που παίρνει το ποσοστό του από το είναι σου από το εγώ σου και σε αφήνει με τα απομεινάρια....
Έτσι κάπου εκεί χάνεσαι ... αναλώνεσαι και ξεφτίζεις, ξεφτίζεις βαθιά μέσα σου η ψυχή σου και σαπίζει... και το πρωί που ξυπνάς δεν είναι η ανάσα σου που βρωμάει αλλά η σαπίλα από τον ξεφτισμένο σου εαυτό... γιατί απλά ... "Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν", σε βρομίζουν σε χαλάνε...