Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

στιγμές ......


τα φώτα έξω από το παράθυρο αντανακλουνε πάνω στο ρυτιδιασμένο από αέρα ποτάμι και μερικές ακτίνες σχίζουν το λίγο καπνό που βγάνει από ίσως το τελευταίο κάρβουνο που σιγοσβίνει   από την ψησταριά στο μπαλκόνι .. η ατμοσφaiρα είναι λίγο αποπνικτική σε όλο το δωμάτιο και σαν σε παλιό σπίτι με παλιό τζάκι . το τσιγάρο και απόψε θα μας κάνει συντροφιά το οποίο είναι ήδη στριμένο και ακουμπισμένο στο τασάκι περιμένοντας και αυτό μια ακόμη τζούρα να προσφέρει ηρεμία και ευχαρίστηση . αυτό είναι το τέλος άλλης μια μέρας κάπως διαφορετικής . άλλη μια ΣΧΕΔΌΝ όπως όλες οι άλλες. 


αλλά τι κάνει την κάθε μέρα ίδια όπως οι άλλες ? σχεδόν ίδια ? η μοναδική ? ξέρω πως η απάντηση ούτε εύκολη είναι ούτε κοινή για όλους μας ... αλλά μπορούμε έστω να θέσουμε κάποια όρια μιας κοινής λογικής ... η και παράλογης .... 

φτου από την αρχή και πάμε :
ίδια μέρα είναι εκείνη που απλά η ρουτίνα σου συνεχιζεστε και αύριο και μεθαύριο και και και ... έχεις δίπλα σου τους ίδιους ανθρώπους, πίνεις τον ίδιο καφέ, κανείς την ίδια δουλειά, φοράς το ίδιο σώβρακο, ρίχνεις και ένα 2λεπτο γαμήσι έτσι για τα χοντρά  όχι τίποτα άλλο τα συζηγικά καθήκοντα !!! και κοιμάσαι την ίδια ώρα με την τηλεοραση ανοιχτή στο ίδιο κανάλι και πάλι από την αρχή. και θα θυμάσε ότι αυτή η ίδια μέρα ήταν κομμάτι της ζωή σου για αρκετά χρόνια μια σκηνή ολόιδια μονότονη και σιχαμένη τόσο πολύ που έγινε λατρεία .... για κάθε παράσταση της ζωής σου. 

σχεδόν διαφορετική είναι η μέρα που θα σπάσεις αυτή τη απίστευτη αλυσίδα τόσο συνταρακτικών γεγονότων ρουτίνας της ζωή σου και αντί για καφέ στην παραλία θα πας για ποτό στην πλατεία θα πεις την μαλακία σου θα είσαι με ανθρώπους που γουστάρεις κ θα έχεις ένα διασκεδαστικό βράδυ ... γιατί εάν είσαι και με ανθρώπους που δν γουστάρεις την μια και μοναδική φορά που η ρουτίνα σου αλλάζει έστω κ τόσο λίγο τότε είσαι καλός μαλάκας ....

θα το θυμάμαι για το υπόλοιπο της ζωής μου !!!! πόσο συχνά ακούς αυτή την ατάκα ?? πόσες φορές την έχεις πει εσύ ο δίπλα ο άλλος ο απέναντι ? και τι κάνει αυτές τις στιγμές που μας μένουν χαραγμένες μέσα στο περίεργο αυτό πράγμα που λέγετε εγκέφαλος ξεχωριστές και αξίες να μείνουν εκεί για πάντα ? είναι οι άνθρωποι ? είναι οι καταστάσεις ? είναι η ένταση των συναισθημάτων που σου δημιουργεί κάποιος η κάτι ? ας πούμε ένα οργασμό μια κηδεία η ένα γάμο ... ο καθένας εδώ βάζει ο καθένας τις δικές του εμπειρίες και αναλογίζομαι, τι είναι  αυτό που κάνει εν τέλη ξεχωριστή μια μέρα .. οι άνθρωποι που έχεις γύρω σου οι καταστάσεις ? τι ? τι ? οι πιο συναισθηματικοί θα απαντήσουν  σίγουρα το πρώτο, οι πιο προχωρημένοι θα πούνε όλα μαζί ... εγώ λέω ότι η κάθε στιγμή έχει την αξία που της δίνουμε εμείς. είναι μια δύσκολη εξίσωση που ο καθένας βάζει τον δικό του παρανομαστή και συντελεστές αλλά όλες έχουν 2 αποτελεσμέτα εντελώς αντίθετα. το ένα είναι η ευτυχία .....



provato

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου