θλιβερή ξεθωριασμένη άχρωμη φωτοτυπία....

πάνε 3 μηνες από την τελευταία φορά που ακούμπησα ηδονικά το πληκτρολόγιο μου για να εκφράσω, να βρίσω, να κατακρίνω η να με κορόιδεψω.. να κορόιδεψω  τον εαυτό μου  ότι κάτι κάνω για αυτόν εδώ το κόσμο και πως ? πατώντας 10 κουμπάκια και αραδιάζοντας ένα σωρό λογικούς παραλογισμούς, διότι ποιος είναι πιο σώφρων από έναν τρελό μέσα στην τρέλα του ?... από την άλλη τι άλλο μπορείς να κανείς? ο hemingway είχε πει ότι αυτό που μπορείς να κανείς είναι να κάτσεις σε  μια γραφομηχανή και να αιμοραγήσεις .... και αναρωτιέμαι να αιμοραγήσεις πόσο ψυχικά ? διότι η σωματική αιμοραγία περνάει με δύο γάζες ...

δεν μπορώ να συνεχίσω γιαυτό κοντοστέκομαι να στρίψω ένα καθιερωμένο τσιγάρο και βλέπουμε και απόψε που θα μας βγάλει ο (παρά)λογισμός μας ...

μέσα σε αυτούς τους 3 μήνες της 100 κάτι ημέρες από την τηλευταια φορά που τα συναισθήματα και λογική με πνηγανε και αισθάνθηκα την ανάγκη να κάνω ένα ακόμη ερωτικό ταξίδι στον ηδονικό κόσμο της σκέψης συνέβησαν πολλά , παράλογα, αλοκότα, ανεξήγητα η και λογικά... πάντα με ένα κινητό να σημειώνω τις  ιδέες, να σημειώνω σκέψεις, να σημειώνω συναισθήματα .. οι στιγμές που ήθελα να γράψω για το πως ένιωθα ήταν πολλές αλλά δν λύγισα  .. ένα συγγραφέας είχε πει κάποτε πως όταν οι τσέπες μου γεμίζουν από σημειώσεις τότε ξέρω ότι έχω έτοιμο ένα βιβλίο ... εάν είχα τσέπες θα ήταν σίγουρα γεμάτες .... αλλά αρκετά για εμένα ίσως πρέπει να βρούμε το θέμα μας και απόψε... αλλλα τι? τι? τι ?
μια μια οι τζούρες καίνε το τσιγάρο καθώς καίγεται το μέσα μου να επιβιώσει σε μια θάλασα σκέψεων που κολυμπώ με μοναδική βοήθεια μια σανίδα... μια σανίδα που την λένε  ελπίδα... δίνες από στερεότυπα από καημένα και καμμένα μυαλά προσπαθούν να με ρουφήξουν στον πάτο. μια αηδία μια ανατριχίλα και ένας εμετός είναι αυτό που νιώθω είναι σαν...  σαν να σε βιάζουν... σαν ο σίδηρος μέσα μας να οξιδονετε να γίνετε μια βαριά ασήκωτη σκουριά ....
δίνες μιας άγριας θάλασσας που με πνίγει, σε πνίγει και μας πνίγει... μια θάλασσα που ονομάζετε κοινωνία κοινωνικά πρώτυπα κοινωνικά στερεότυπα και γαμημένα πρέπει και σε καταπίνει, καταπίνει το εγώ σου και γίνεται ένα με εσένα κυλάει σιγά σιγά στις φλέβες σου και το κακό είναι ότι δεν το νιώθεις. αφομειωνεσαι γινεσε μια ακόμη θλιβερή ξεθωριασμένη άχρωμη φωτοτυπία....
μια φωτοτυπία που ο σκοπός της είναι μόνο να αναπαράξει τον εαυτό της άκριτα άβουλα σιωπηλά όσο σιωπηλά περνάνε και τα σκατά κάτω από τα πόδια μας μέσα στις αποχετεύσεις .... και κάθε αντιγράφο να ξεθωριάζει σιγά σιγά ... όπως ξεθωριάζει κάθε τι γύρω μας ...
γινόμαστε φωτοτυπικά που αναπαράγουμε καινούργιες φωτοτυπίες χωρίς προορισμό χωρίς παραλήπτη και αποστολέα ... και το μελάνι ξεθωριάζει σιγά σιγά όπως οι άνθρωποι ....


και η αυτή η γαμημένη σανίδα που ?
μαύρος και αραχνος φαντάζει ο ωκεανός και η ελπίδα που ? έστω αυτή η μικρή σανίδα που κρατιέσαι να μην φτάσεις στον πάτο ?
η ελπίδα είναι για τον καθένα ξεχωριστά η δική του ιθάκη. μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι λέγανε, εγώ λέω μακάριοι οι ταξιδιώτες χωρίς ιθάκη ... μας έχει καταπιεί όλη αυτή η δίνη και όχι προορισμός ούτε καν το ταξίδι δν έχει πια σημασία ... μακάριοι ...
είναι εδώ εδώ ακριβώς ανάμεσα σε αυτές εδώ της αράδες από γράμματα σε εσένα που θα το διαβάσεις σε εσένα που θα το διαδώσεις και σε εσένα που θα πας για ύπνο και θα το σκεφτεσε ακόμη ... πρέπει να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε όχι δν θα τα φτιάξει καμία επόμενη γενιά ... πρέπει όλοι να βρούμε την ιθάκη μας να απολαύσουμε το ταξίδι αλλά πάνω απολα να μην ξεχνάμε το ποιοι είμαστε το γιατί επιλέξαμε να πάμε εκεί που πάμε και έτσι να γίνουμε ο ένας η σανίδα  του άλλου ... γιατί μόνο εμείς είμαστε αυτοί που μπορούμε να δώσουμε ελπίδα ένα χέρι μια σκέψη ένα βλέμα φιλικό η ερωτικό να συνταξιδέψει μαζί μας στην ιθάκη .... δύο χέρια είναι η σανίδα μας ένα ζευγάρι μάτια που θα μας ωθήσουν να πάμε ένα βήμα παραπέρα να κολυμπήσουμε πιο δυνατά και να ξεφύγουμε από την δίνη ....



τίποτα από τα σημερινά δν ήταν γραμμένο στις σημειώσεις μου ... και ίσως έτσι να είναι καλύτερα ... ίσως οι σημειώσεις να είναι απλά σημειώσεις ....