μια πανδεσία αισθήσεων που σε κάνουν να ερωτεύεσαι να μισείς και να καυλώνεις ....

κυριακή βραδάκι με απαλή μουσικούλα χαμηλά φώτα και περιμένοντας να ξημερώσει η δευτέρα για μια ακόμη επανάληψη της ίδιας ρουτίνας ... μια ακόμη φορά δν έχω ιδέα το τι θέλω να γράψω αλλά όπως πάντα το μόνο που ξέρω στα σίγουρα είναι ότι θέλω να γράψω .... ας στρίψουμε ένα τσιγάρο να μας κάνει παρέα και αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που όντως μας κάνει παρέα τι μας γεμίζει και τι όχι .. εμείς τελικά επιλέγουμε να νιώθουμε μόνοι ? η κοινωνία κινείτε προς ένα μοναχικό μοντέλο ? τι ? μήπως τελικά είναι ακόμη ένα αρνητιικό επίτευγμα της τεχνολογίας ? να μένουμε μόνοι ?


έχουμε το facebook , έχουμε τόσα μέσα δικτύωσης, έχουμε skype , έχουμε κινητά, έχουμε υπολογιστές, έχουμε τα πάντα αλλά υπάρχει τόση μοναξιά εκεί έξω ... όλα αυτά τα μέσα μας φέρνουν τόσο κοντά αλλά ταυτόχρονα μας κρατάνε τόσο μακριά ... μπορείς να δεις να μιλήσεις να γελάσεις να ανταλαξεις απόψεις ... αλλά ποτέ δν θα καταφερεις να μυρίσεις, να αγγίξεις η να αγγαλιάσεις, να χτυπήσεις η να φιλήσεις αυτό το άτομο ... όσο και να το θες κανένα γαμημένο τσιπάκι δν θα καταφέρει ποτέ να σου προσφέρει ακόμη μέσα και από την πιο εξεληγμένη οθόνη στο κόσμο την μαγεία των αισθήσεων που σου προκαλεί η επαφή...  μια επαφή πρόσωπο με πρόσωπο ... με λίγα λόγια μια πανδεσία αισθήσεων που σε κάνουν να ερωτεύεσαι να μισείς και να καυλώνεις ....  έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου η επαφή είναι κάτι αδιανόητο, που κάθε τι αληθινό το έχουμε μετατρέψει σε ψευτικό. κάποτε για να ρίξεις μια γκόμενα έβγαινες έξω και άλλοι δηλα, άλλοι όχι και τόσο κάναν τα βήματα τους προς το στόχο ... τώρα αντί να ζητήσεις να συναντηθείς για ένα καφέ της στέλνεις ένα εικονικό καφέ στο facebook ... η όταν βγενεις έξω ερχοντε και στην πέφτουν πρώτες οι γυναίκες ... λες και είναι κυνηγοί... και εσύ νιώθεις θύμα και μετά σε λένε λούλη και αδερφή και κλινεσαι κιαλο στο καβούκι σου και την βγάζεις με κανένα youporn το βράδι πριν ξαπλώσεις .... μέσα απολα αυτά τα λανθασμένα πρότυπα που προβάλονται μέσω αυτού του φοβερού τεχνολγικού επιτεύγματος που λέγεται τηλεόραση, προβάλοντας και αυτή ότι πιο σάπιο και λανθασμένο, καθούμενος εσύ μπροστά της με ανοιχτά τα δύο σου μάτια μην χάσεις καμία σκηνή ... και το κάνουμε κανόνα και ευαγγέλιο, τρόπο ζωής και ύπνου .....

πόσο λάθος βαδίζουμε αντί να γεμίζουμε με γνώσεις με δύναμη και θέλω γινόμαστε μικρά γατάκια  που ζούμε κάτω από μια ποδιά ... μια ποδιά φτιαγμένη από  τεχνολογία που μας φιλάει να μην πάθουμε τίποτα κακό αλλά ταυτόχρονα μας ταϊζει σκατά και απόσκατα στο στόμα μας μαθένει να τα έχουμε όλα εύκολα να τα έχουμε έτοιμα και όπως το μωρό έχει το βυζί της μάνας έτσι και εμείς ρουφάμε ότι μας δίνει αυτός ο τρόπος ζωής με την ίδια ακριβώς λατρεία και εμπιστοσινη  μόνο που η διάφορα είναι ότι πρέπει να μεγαλώσουμε .... να κατουρήσουμε όρθιοι ..... και να μάθουμε ποιον εμπιστευόμαστε ...